Bezbazie

Po pierwsze muszę zaznaczyć, że dziś od rana nad Torontem ani jednej chmurki i 32 stopnie (miejscowi mówią, że 90, ale przesadzają :). 

Mimo takich warunków wybrałam się z dziećmi i masą dokumentów do poleconego gabinetu pediatrycznego, żeby je zapisać do miejscowego odpowiednika pierwszego kontaktu/rodzinnego, czyli po prostu stałego lekarza. Trzeba dojechać: metrem i autobusem, albo jednym autobusem bezprzesiadkowo, ale potem dojść prawie kilometr. Wsadziłam Stefa w wóz, Gucia na rowerek i wybrałam drugą opcję. 

W Toronto jest taka bardzo długa ulica (Yonge Street), która przecina miasto z północy na południe i dzieli poprzeczne ulice na część wschodnią i zachodnią, z oddzielnymi numeracjami, rozchodzącymi się od Yonge w obie strony. To jest logiczny system i dość dobry, oprócz takich razów (jak niestety dziś), kiedy komuś (niestety właśnie mi) pomyli się część wschodnia z zachodnią... Z pośpiechu, z upału lub wrodzonego rozmemłania, jakoś krzywo spojrzałam na adres gabinetu i pojechałam szukać naszej lekarki po stronie zachodniej. Po 30 minutach dreptania w upale, kiedy żadną miarą nie mogliśmy znaleźć numeru 586 (po zachodniej stronie akurat go nie ma), ani dodzwonić się do gabinetu, a było już z kwadrans po umówionej godzinie, sprawdziłam adres jeszcze raz: 586 Eglinton Avenue EAST. Google maps zaproponował 38 minut pieszo (mapa powyżej) lub 25 autobusem z przesiadką, a accuweather 32*C (odczuwalna 35)... Nie płacząc, żeby się nie odwodnić i nie robić scen na mieście, dowlekliśmy się do lodziarni, po czym pokrzepieni prze-słodkim czekoladowym gelato (lodziarnia była niby włoska, co objawiło się głównie ceną lodów), wsiedliśmy w autobus powrotny do domu. Panią Doktor serdecznie przepraszamy.

PS. Dodatkowy morał z tej historii jest taki, że zapiszemy się do jakiegoś lekarza nie poleconego, ale bliżej.